Hij zingt 's avonds voor je,
als je slaperig bent en je alleen voelt.
Soms wil de wind met je spelen.
Hij duwt je van achteren op
en laat de blaadjes voor je dansen.
Hij is altijd bij je, waar je ook bent,
en daaraan merk je dat hij om je geeft.
Soms wéét je helemaal niet
wie je vrienden zijn.
Soms zijn ze er aldoor,
maar je loopt ze zo voorbij
en merkt niet dat ze
op een heel speciale manier om je geven.
En dan denk je dat je geen vrienden hebt.
Je moet dan niet meer
zo hollen en rennen...
maar heel langzaam lopen
en goed uitkijken
of er niet iemand op een speciale manier
tegen je glimlacht...
of niet een hondje extra kwispelt
als het je ziet...
Mooi toch, die eenvoudige dagelijkse dingen?
2 opmerkingen:
Leuk gedichtje!
Heel mooi gedichtje.
Groetjes,
Een reactie posten